Ik had bijna een keukenbrandje. Dat kwam zo.
Ik kauw op een venijnig gedicht over een verre nicht met een snor. Op zeker moment moet ik naar het toilet. Het ruikt een beetje vreemd in de gang maar ik sla er geen acht op. Ineens herinner ik me dat ik winterpenen met een klein beetje water op een hoog vuur heb gezet. Het water moet al lang verdampt zijn. Ik haast me naar de keuken, draai het gas uit en zet een zwart geblakerde rokende en ongelooflijk stinkende pan met behulp van twee pannenlappen op een houten snijplank die daar toevallig ligt. Bovenop zien de wortelen er nog uit als wortelen. Dat valt mee. Die kunnen misschien nog gegeten worden.
Ik zet de pan in de tuin, waar hij kan afkoelen.
In de keuken walmt de plank. Een grote zwarte cirkel tekent zich af op de plaats waar de pan stond. Of iemand hem brandmerkte. Ik spoel de plank met koud water af en leg hem op het aanrecht, draai het raam wijd open en keer terug naar mijn gedicht. Iets, noem het de voorzienigheid, een ingebouwde radar of een teken van boven, maar iets doet me terug naar de keuken lopen. Daar smeult de plank. De rook kringelt naar het plafond. Ik werp hem in de gootsteen en zet de koude kraan wijd open tot hij onder water staat. Beginnende fik geblust. De keuken meurt verschrikkelijk en is gevuld met een grijzige walm.
Geen brandweer nodig, maar wel een beukenhouten snijplank en een pan naar zijn mallemoer geholpen. Eigen schuld. Je schrijft niet straffeloos een gedicht over een nicht met een snor, die al eeuwen in de kast zit en je een hand geeft als een tuiltje slappe garnalen. Dat is vragen om ellende.
Nu de praktische kant bekijken.
De wortelen smaken naar afgefakkeld touw. Dat wordt brood eten vanavond.
Het is duurder de pan uit te boenen met soda of een bataljon aan prijzige reinigingsmiddelen dan bij de Blokker een nieuwe kopen. Hij kan nog als helm of plantenbak dienst doen. De plank promoveert in de tuin tot voedselplateau voor de gevederde vrienden.
'Was dat het voor vandaag?' roep ik zuchtend naar boven.
Ik kauw op een venijnig gedicht over een verre nicht met een snor. Op zeker moment moet ik naar het toilet. Het ruikt een beetje vreemd in de gang maar ik sla er geen acht op. Ineens herinner ik me dat ik winterpenen met een klein beetje water op een hoog vuur heb gezet. Het water moet al lang verdampt zijn. Ik haast me naar de keuken, draai het gas uit en zet een zwart geblakerde rokende en ongelooflijk stinkende pan met behulp van twee pannenlappen op een houten snijplank die daar toevallig ligt. Bovenop zien de wortelen er nog uit als wortelen. Dat valt mee. Die kunnen misschien nog gegeten worden.
Ik zet de pan in de tuin, waar hij kan afkoelen.
In de keuken walmt de plank. Een grote zwarte cirkel tekent zich af op de plaats waar de pan stond. Of iemand hem brandmerkte. Ik spoel de plank met koud water af en leg hem op het aanrecht, draai het raam wijd open en keer terug naar mijn gedicht. Iets, noem het de voorzienigheid, een ingebouwde radar of een teken van boven, maar iets doet me terug naar de keuken lopen. Daar smeult de plank. De rook kringelt naar het plafond. Ik werp hem in de gootsteen en zet de koude kraan wijd open tot hij onder water staat. Beginnende fik geblust. De keuken meurt verschrikkelijk en is gevuld met een grijzige walm.
Geen brandweer nodig, maar wel een beukenhouten snijplank en een pan naar zijn mallemoer geholpen. Eigen schuld. Je schrijft niet straffeloos een gedicht over een nicht met een snor, die al eeuwen in de kast zit en je een hand geeft als een tuiltje slappe garnalen. Dat is vragen om ellende.
Nu de praktische kant bekijken.
De wortelen smaken naar afgefakkeld touw. Dat wordt brood eten vanavond.
Het is duurder de pan uit te boenen met soda of een bataljon aan prijzige reinigingsmiddelen dan bij de Blokker een nieuwe kopen. Hij kan nog als helm of plantenbak dienst doen. De plank promoveert in de tuin tot voedselplateau voor de gevederde vrienden.
'Was dat het voor vandaag?' roep ik zuchtend naar boven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten